July 16, 2008
Ο αέρας των αλλαγών
-… Δεν μ’αρέσει καθόλου αυτός ο αέρας, είπε η Δανάη περπατώντας σκεπτική πάνω στα πλακόστρωτα. Φυσούσε τρελά, λες και έχει ξεσηκωθεί ένας στρόβιλος από τα έγκατα της γης. Είχε μια μάλλον μυθιστορηματική μελοδραματικότητα. Έτσι πρέπει να φυσούσε σ’εκείνη την παλιά παιδική ταινία για τη Μαίρη Πόππινς, το βράδυ που θα έφευγε για πάντα η Μαίρη – ήταν ο ανατολικός άνεμος, άνεμος τω ν αλλαγών. Ω ναι, κάτι ήξεραν εκεί από ταινίες…
Αλήθεια, ένιωθα μια προσμονή κι ένα περιβάλλον ταραγμένο, ανακατεμένο. Σπαστές χειρονομίες των πάνκηδων, πνιχτές βρισιές κάποιων ομόφωνών μου – για μια στιγμή θυμήθηκα πόσο γελούσαμε ένα άλλο βράδυ με τη μεταναστευτική θεωρία που αναπτύξαμε επί τόπου, πως η φυλή των τζάνκηδων εκδίωξε την ιθαγενή φυλή των πάνκηδων από τη Ναυαρίνου… και τα αγαπημένα μάτια που καιρό έχω να τα δω να γελάνε έτσι και άλλα διάφορα που δεν μπορούσα καν να τα διακρίνω γιατί όλα αυτά καρφώθηκαν απότομα ανάμεσα στα πλευρά και με διαπέρασαν κυλώντας προς τη θάλασσα.
Εκείνη τη στιγμή μια ρυπή του αέρα, τόσο απότομη που κλείσαμε όλοι τα μάτια μας, μου πήρε το καπέλο. Το ψάξαμε αλλά μάταια. Προχωρώντας προς την κρεπερία μείναμε σιωπηλοί. Ήταν σχεδόν καινούριο αλλά αυτό που επηρέαζε περισσότερο ήταν η ηλιθιότητα και το εντελώς τυχαίο της στιγμής, αυτή η ελαφρύτητα με την οποία μεταβάλλονται αμετάκλητα οι καταστάσεις. Από ένα λαϊκό τραγούδι ήξερα ότι αν ένας καζάκος δει στο όνειρό του το μαύρο άλογό του να καλπάζει κάτω από το σεληνόφως και οι άγριοι ανατολικοί άνεμοι να του πάρουν το μαύρο καπέλο, αυτό σημαίνει ότι θα χάσει το κεφάλι του. Το δικό μου καπέλο ήταν ανοιχτόχρωμο, με σκισίματα και μια νεκροκεφαλή. Ίσως να έχασα μαζί μ’αυτό πράγματα από τα οποία συνέχιζα ως ένα βαθμό να πιάνομαι. Μακάρι.
Από τους ανθρώπους που έχουν με τάδε ή δείνα τρόπο περιπλέξει τον κόσμο (και τον υπόκοσμο) των αναμνήσεών μου οι μεν έχουν υποτάξει την ύπαρξή τους στις ανάγκες της αγοράς, εγκαταλείποντας τη μάχη κόσμια και φιλήσυχα. Οι δε έχουν υιοθετήσει έναν ιλιγγιώδη τρόπο ζωής παρηγορώντας τον εαυτό τους με τον αναρχικό ηρωισμό με τον οποίο στηρίζουν τους ανθρώπους από το κατακάθι της κοινωνίας – σαν να ρίχνουν νερό πάνω στο κόσκινο του καπιταλισμού.
Έτσι έγινε με τους περισσότερους. Εγώ έμεινα καφκιανά αντιηρωική και ασυμβίβαστη. Γι’αυτό δε θα γίνω πια ποτέ Μιλένα και έρχομαι να προλάβω τα γράμματα που προορίζονται για μένα και δε θα γραφτούν ποτέ. Γι’αυτό αφήνω πίσω όσα πρέπει ν’αφήσω.
Καλό καλοκαίρι.
May 3, 2008
Πρωτομαγιά 08 – εικόνες από τον κόσμο
Γερμανία – Βερολίνο (1) (2)
Στουτγάρτη
Ελβετία – Βελιντσόνα
Ιρλανδία – κορκ
Δουβλίνο
Νεπάλ
Πορτογαλία – Λισσαβόνα
Ρωσία – Μόσχα (1) (2) (3) (4)
Αγία Πετρούπολη (1) (2) (3)
Σουηδία – Στοκχόλμη
Τουρκία – Ιστανμπούλ (1) (2) (3) (4)
Ιστανμπούλ & Άγκυρα
H epistrofh Vol. 2
Μια τελευταία (ελπίζω!) παράθεση τύπου disclaimer καθώς η επιστροφή μου θα είναι οριστική. Στη ζωή μου – αλλά και, κατά διαλεκτική συνέπεια, στη συνείδησή μου – άρχισε να μπαίνει τάξη ενώ τα μυαλά μου πήραν «αναθεωρητισμό» με την καλή έννοια, καθώς το απαιτεί η χρονική περίοδος στην οποία ζούμε.
Καλή, δημιουργική και μαχητική χρονιά λοιπόν σε όσους δεν ευχήθηκα ακόμη. Θα επανέλθω με περισσότερα νέα – λίγο αργότερα, για λόγους εξεταστικής.
No pasaran!
Art: Daniel Zezelj
October 28, 2007
H epistrofh
Εγώ είμαι, εγώ.
Ακολουθούν διάλειμμα για διαφημίσεις εις την βαρβαρικήν και κάποιες εντελώς σκόρπιες σκέψεις των τελευταίων δύο χρόνων.
Just because my poststructural Self is bored enough to translate all this stuff to all of the available languages, I mean, the ones that should be used in relevant cases – for those who remember me, in any language… I’m still fucking alive, studying in TEI, continuing all the social and creative work, fighting my inner monsters, still smoking and regret absolutely nothing. Not even the fact that I’ve been lost. Yes, that’s right. It’s a long story and it’s almost over and it’s too cold tonight to speak of things that tear hearts apart. Having passed into a new phase, I’m even kind of glad that some things are behind and the reflections of them are buried under that “server not found” thing. I still find them here and there in my papers that now became less chaotic – I can’t even read them until the end, they are emotionally and linguistically overloaded. Only pieces, only little unordered doses that remind me of what I was and will always be. And now I’ll leave you with this multilingual stream of consciousness.
Κάποιες φορές θέλω να’σαι εδώ για να μου κλείσεις την τηλεόραση
нескладное вечно шестилетнее существо, готопанк в душе и коммунист по призванию
I was born by the river Sura
under the shadow of the grey khruschevkas
…σε μια πόλη-σταυροδρόμιο μεταξύ του «ευρωπαϊκού» και του «ασιάτικου» μέρους της Ρωσίας, σημαδεμένη στην καρδιά της με το στίγμα του νεοκλασικισμού και καθοδηγούμενη από άσημους πρωτοποριακούς ζωγράφους αλλά κυρίως από μάγκες της γειτονιάς που αναποδογυρίζουν σκουπιδοτενεκέδες και σκοτώνουν τη συμμαθήτριά τους για να πουλήσουν τα σκουλαρήκια της.
Την πόλη μου θα τη θυμάμαι σε γκρί και κόκκινο.
плакат сорвался со стены и повис на ложноножке времени нет смерти от определённых интегралов как известно Ги Дебор выклевал карму оптоволокна на рассвете скажи мне что я такая красивая серёжка в левой брови засаднило загорелось завязалось знакомство с унылой антенной вышибло пробки в утренние часы встали из-за дальнозоркости мастера не узнали свои же рыбы искали море запятых не хватило на телеграмму в небо приказало наступать на те же грабли шуршали шершаво шёлково как Ламборджини по негибким извилинам не достанется горячая кхмерская кровь текла по улицам гуляла Мирка Гинова и Чайльд Гарольд вправляя солнце вдохнул глубоко проникая в рекламные слоганы разлетелись по Эйкумене не надо оваций удостоился летучий голландец с носом из кружки не чая души вобщем-то не существует одна присказка любимая волкодлаками и ферзями ходить в случае необходимости оставить записку что я не вернусь в искусственно поддержанный подержанный рай на углу между катетом и катетером.
Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε…
Αρπάξαμε το πλέγμα της ζωής..
νομίζαμε πως ήταν
τριαντάφυλλο και γεμίσαμε τα
νιάτα μας πληγές… Αν υπάρχω
θα σε θυμάμαι κι αν χαθώ
Μη με ξεχνάς*
this is time to escape from my loneliness
the time passed from twilight**
Разочаровать меня трудно. Заставить плакать – проще простого. Только зачем? Я привыкла плакать. Я привыкла драться.
Nichts zu beschweren.
Credits:
*ποίημα αγνώστου σε θρανίο ισογειακής αίθουσας του 1ου ΓεΛ Π.
**thanks to Ahmet
***από την κινηματογραφική ομάδα φυσικού
August 31, 2007
Η κοινωνία του θεάματος – 2007
A flash mob is a large group of people who assemble suddenly in a public place, do something unusual for a brief period of time, then quickly disperse.
News media and commentators have often misused the term “flash mob” to refer to nearly any form of public gathering.
Βικιπαίδεια
Στο φως των τελευταίων γεγονότων μου φαίνεται ότι το Ελλαδιστάν άρχισε να ανακαλύπτει το εν λόγω δρώμενο, αρκετά διαδεδομένο σε μεγάλες βιομηχανικές χώρες όπου ο κόσμος αποκλεισμένος στην πέτρινη ζούγκλα βαριέται που ζει. Μόνο που στη χώρα των παλιών κοτζαμπάσηδων που γράφει και ο Ραφαηλίδης δεν μπορούσε να παραμείνει εκείνο το αθώο, ηλίθιο και αυθόρμητο σόου το οποίο έχουν συνηθίσει οι Μεγάλες Αδερφές χώρες.
Αν ζούσε ο καημένος ο Ντεμπόρ θα είχε πάθει πλάκα – μέχρι και εγκεφαλικό. Γιατί όχι μόνο υπήρξε προφήτης – το ίδιο το «απέναντι στρατόπεδο» φαίνεται να αξιοποιεί κάλλιστα όσα οι φοιτητές των 60s διάβαζαν κρυφά κάτω από τα μαξιλάρια τους. Λίγο ακόμα να φτιάξουν κανένα remake της Καταστασιακής Διεθνούς, σύγχρονο, φινετσάτο και χωρίς κομματικές σκοπιμότητες™.
Το αίμα των αδικοχαμένων είναι ακόμα νωπό. Ο κόσμος ζητά εκδίκηση, η αμφισβήτηση μετά από όλα αυτά τα γεγονότα των τελευταίων δύο χρόνων φτάνει στην αποθέωση. Θα έβγαινε στους δρόμους έτσι κι αλλιώς αλλά μέσα στην απόγνωσή του κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει προς τα που θα έκλινε η ζυγαριά. Γι’αυτόν το λόγο το μόνο σχέδιο σωτηρίας για τους γνωστούς αγνώστους ήταν να νανουρίσουν τη μάντρα με έναν δημαγωγικό και παιδαριώδη απολιτίκ ειρηνισμό, να της προσφέρουν άρτο και θεάματα και να της δημιουργήσουν μια εντύπωση πως κάτι φοβερά επαναστατικό έκανε. Γιατί τώρα το επαναστατικό antiglamour™ γίνεται trendy. Τώρα που εμπιστοσύνη στον δεδομένο κρατικό μηχανισμό δεν υπάρχει πια το οξύμωρο Κοινωνικά Ευαίσθητος Τηλεθεατής μπαίνει στη μόδα. Λογικό είναι: η αστική φιλελεύθερη ιδεολογία ζωγραφίζει στην κοιμισμένη συνείδηση του «θύματος» ένα φωτοστέφανο αυτάρκειας, υποδεικνύει ότι έχει δική του γνώμη για το καθετί.
Γι’αυτό τόσο εύκολα τσίμπησαν τώρα αρκετοί μαυροκόκκινοι στην καραμέλα της «αυτοοργάνωσης» ενώ η ανθεπανάσταση ανταποκρίθηκε αστραπιαία και ήδη χρησιμοποιεί ευρέως την αναρχική αντικαθεστωτική αισθητική. Υπήρξαν και μερικοί τελείως άκυροι που μιλούσαν για επανάσταση ή προεπαναστατική περίοδο. Τι να πει κανείς; Αν γινόταν επανάσταση, αυτοί οι Ν χιλιάδες που τους έφεραν βόλτα στην γνωστή πλατεία, δε θα μούντζωναν τη Βουλή συζητώντας για ψήφο στη ΠΑΣΟΚ «για να φύγουν οι ανίκανοι». Θα έκαναν κατάληψη Βουλής και θα πέταγαν με κλωτσιά τον κάθε τέτοιο ανίκανο και υποψήφιο ανίκανο.
Δυστυχώς μέχρι την τελευταία στιγμή πίστευα στην απολιτίκ υπόσταση των γνωστών «αυθόρμητων πρωτοβουλιών», έχοντας στο μυαλό μερικές πραγματικά αντικαθεστωτικές αυθόρμητες πρωτοβουλίες που είχαν γίνει παλιότερα, ιδιαίτερα από το φοιτητικό κίνημα. Και για να είμαι ειλικρινής, έμεινα κατάπληκτη από το πως ξεγελάστηκα τόσο εύκολα. Αλλά από την όποια εμπειρία μόνο κερδίζω.
Δημοσιογράφοι του πρώτου κρατικού καναλιού – και όχι μόνο αυτού – δεν διαφημίζουν στο πρωτοσέλιδο έναν ιστοτόπο που τον βρήκαν τυχαία στο Internet και γούσταραν. Οι ρουφιάνοι και οι πολιτοφύλακες δεν θαυμάζουν ποτέ μια λαϊκή διαμαρτυρία. Αυτά αλλού να τα πείτε.
Κι εγώ ένα μόνο πράγμα έχω να πω στον καθένα του είδους σας – αλλά κι αυτό με τα λόγια του σ. Μπρέχτ.
Das Wort wird nicht gefunden,
das uns beide jemals vereint!
Der Regen fließt von oben nach unten.
Und du bist mein Klassenfeind.
☭
July 24, 2007
SOS – 6 επιθέσεις νεοφασιστών στη Ρωσία
Έξι επιθέσεις νεοναζί πραγματοποιήθηκαν μέσα σε τρεις μέρες σε τέσσερις πόλεις της Ρωσίας. Υπάρχουν τραυματισμένοι, ένας έχασε τη ζωή του.
Τα ξημερώματα της 21 Ιουλίου οι νεοναζί επιτέθηκαν στο κάμπινγκ διαμαρτυρίας ενάντια στην κατασκευή διεθνούς κέντρου εμπλουτισμού του ουρανίου στο Ανγκάρσκ Σιβηρίας όπου μερικές μέρες πριν έγιναν προσλήψεις και κατασχέθηκαν τσάντες, κινητα και άλλα προσωπικά πράγματα. Περίπου 15 μπάσταρδοι οπλισμένοι με σφυριά, ξύλα, σιδερολοστούς και μαχαίρια χτυπούσαν κοιμωμένους ακτιβιστές ανεξάρτητα από φύλο, όσους δεν μπορούσαν να προστατευτούν, έκαιγαν και έκλεβαν πράγματα φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στην Antifa. Δέκα άτομα μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο με σπασμένα χέρια και εγκεφαλικά τραύματα. Άλλος ένας, ο Ιλιά Μποροντάενκο, αναρχικός-οικολόγος από την «Αυτόνομη Δράση» που είχε εφημερία εκείνη τη νύχτα και ήταν ο πρώτος που αντιμετώπισε τους επιτιθέμενους, απεβίωσε στο νοσοκομείο από θανάσιμα τραύματα.
Το σοκαριστικό αυτό γεγονός έφτασε στα ΜΜΕ και η τοπική αστυνομία αναγκάστηκε να το σχολιάσει. Κατά την εκδοχή τους, νεοναζιστικές σπείρες δεν υπάρχουν στο Ανγκάρσκ ενώ ο σκοπός των κουκουλοφόρων ήταν η κλοπή. Οι κάτοικοι της περιοχής υποστηρίζουν ηθικά και υλικά τους ακτιβιστές.
Η λειτουργία του κάμπινγκ συνεχίστηκε. Στις 23 Ιουλίου στο Ανγκάρσκ, μετά το μνημόσυνο για τον δολοφονημένο, πέντε «άγνωστοι» επιτέθηκαν σε τρεις ακτιβιστές-οικολόγους διεκδικώντας να σταματήσουν τις καταγγελίες για τις συλλήψεις των συντρόφων τους. Μεταξύ άλλων ένας από τους δέκα τραυματισμένους της 21 Ιουλίου ακόμα βρίσκεται μεταξύ ζωής και θανάτου λόγω ρήξης του σπλήνα (εκτός από τα άλλα τραύματα).
Την ίδια μέρα έγιναν δύο επιθέσεις στο διπλανό Ιρκούτσκ: ένας από τους ακτιβιστές του κάμπινγκ χτυπήθηκε στο δρόμο, λίγο αργότερα περίπου 15 ναζί επιτέθηκαν σε εφήβους γιατί έκαναν σκέιτ μπορντ. Τους πυροβολούσαν από όπλο με πεπιεσμένο αέρα, μια κοπέλα τραυματίστηκε σοβαρά.
Επίθεση νεοναζιστών πραγματοποιήθηκε και στις 22 Ιουλίου στο κέντρο της Αγίας Πετρούπολης, δύο ώρες πριν από πανκ συναυλία, με έναν τραυματισμένο που μεταφέρθηκε στον Ερυθρό Σταυρό. Τα τοπικά ΜΜΕ αγνόησαν το γεγονός.
Πάλι στις 22 Ιουλίου από νεοναζί χτυπήθηκε στη Μόσχα ένας ακτιβιστής της Σοσιαλιστικής Κίνησης «Εμπρός!» ο σ. Ασλάν που τώρα βρίσκεται στο νοσοκομείο με σπασμένη μύτη και εγκεφαλικό τραύμα, καθώς και μερική αμνησία. Οι σύντροφοι υποθέτουν πως η αφορμή της επίθεσης δεν ήταν τα πολιτικά του φρονήματα αλλά η χαρακτηριστική καυκασιανή φυσιογνωμία.
Αυτές οι επιθέσεις εντάσσονται προφανώς στο ίδιο «πακέτο» κρατικής τρομοκρατίας όπου οι ακροδεξιές συμμορίες χρησιμοποιούνται από την αστυνομία σαν ισχυρό εκφοβιστικό μέσο κατά όσων συμμετέχουν και μπορούν να συμμετάσχουν στο κίνημα. Εδώ εντάσσεται και η πρόσφατη σύλληψη του ακτιβιστή της Σοσιαλιστικής Κίνησης «Εμπρός!» Σεργκέι Βίλκωφ στον οποίο οι αστυνομικοί έβαλαν όπλο στην τσέπη και αναμένεται ανακόινωση του εισαγγελέα. Εδώ εντάσσονται οι τακτικοί εκφοβισμοί και συλλήψεις των αγωνιστών, έρευνες σε σπίτια, απειλές από την αστυνομία και τους παρακρατικούς, η βιοτεχνία τρομονόμων του ρώσικου κράτους. Πρέπει να στηρίξουμε όλους τους αγωνιστές δηλαδή συμμάχους μας στην πάλη τους ενάντια σ’αυτήν την τρομοκρατία.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ!
June 30, 2007
Καθάρματα
Αυτή είναι η Νέα Σκιώνη Χαλκιδικής πέρυσι. Ακριβώς το επόμενο πρωί μετά τη μεγάλη φωτιά.
Εύγε!
Απεργία πείνας στα Λιπάσματα Δραπετσώνας – για την ΕΠ #309
Δύο από τους απολυμένους εργαζόμενους στο εργοστάσιο των Λιπασμάτων Δραπετσώνας κήρυξαν απεργία πείνας στις 19 Ιουνίου απαιτώντας την αποκατάσταση όλων των απολυμένων στη δουλειά.
Το εργοστάσιο έκλεισε πριν 7,5 χρόνια επί κυβέρνησης Σημίτη, με υποστήριξη όλων των κομμάτων, με πρόσχημα να γίνει «ανάπλαση». Στο δρόμο βρέθηκαν 380 οικογένειες. Τα σύγχρονα γραφεία και πάρκα δεν έγιναν μέχρι σήμερα και η υποχρέωση αποκατάστασης των εργαζομένων δεν τηρήθηκε ούτε από την κυβέρνηση Σημίτη ούτε από την κυβέρνηση Καραμανλή. Το συνδικάτο του εργοστασίου συνέχισε τον αγώνα του και απευθύνθηκε στο Ευροκοινοβούλιο, το οποίο το 2003 πίεσε τις ελληνικές αρχές ώστε να προβούν στην επαγγελματική αποκατάσταση των εργαζομένων και εκείνες δεν ανταποκρίθηκαν. Κατέφυγε και στα ελληνικά δικαστήρια, με αποτέλεσμα το 2006 να αναγνωρίσει ο Άρειος Πάγος τις απολύσεις στα Λιπάσματα ως άκυρες και καταχρηστικές. Η κυβέρνηση πάλι δεν αντέδρασε αλλά και αρνήθηκε οποιονδήποτε διάλογο παρά την ισχύ του νόμου για αποκατάσταση των εργαζομένων σε περίπτωση ευθύνης της κυβέρνησης για κλείσιμο εργοστασίου.
Οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να προχωρήσουν σε πιο ριζοσπαστικά μέτρα, και οι δύο από τους απολυμένους των Λιπασμάτων, μέλη της Επιτροπής Αγώνα και μέλη του ΔΣ του Σωματείου των Λιπασμάτων, ο Φραντζέσκος Καρακατσάνης και ο Απόστολος Παναγιωτίδης ξεκίνησαν απεργία πείνας με συμπαράσταση των υπόλοιπων εργαζομένων, διεκδικώντας από την κυβέρνηση «να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της και να κατατεθεί αμέσως νομοθετική ρύθμιση για την αποκατάσταση των απολυμένων των Λιπασμάτων Δραπετσώνας σύμφωνα με την ως τώρα πρακτική και τους νόμους». Στις 21 Ιουνίου στον Πειραιά πραγματοποιήθηκε πορεία αλληλεγγύης στους απολυμένους των Λιπασμάτων από συνδικαλιστικές και πολιτικές οργανώσεις.
Liti Kjersti 